Nekklachten
Terugkerende nekklachten zijn gebaseerd op een zich steeds opnieuw herhalende verkramping van de nekspieren. Natuurlijk heeft een slechte zithouding, met name bij beeldschermgebruik een negatieve invloed op de nek-schouderspieren. Langdurige belasting op de nek door een verkeerde statische houding werkt verkramping van deze spiergroep in de hand. Als er middels allerlei positieve ergotherapeutische maatregelen toch nog nekproblemen blijven bestaan, dan is er onderliggende oorzaken.
Dan zijn er interne aangelegenheden die maken dat de nekspieren gaan verkrampen. Deze kunnen op de volgende manieren geduid worden.
- Te veel op de nek nemen of hebben. Te veel kan zijn in de kwantiteit, de hoeveelheid aan activiteiten, werkzaamheden en plichten. Het kan ook zijn dat het in de kwaliteit zit, als iemand iets of iemand op zijn nek heeft, die een enorme belasting met zich meebrengt.
- Er bestaat een heel treffend woord voor jezelf verloochenen of ontkennen en dat is jezelf nekken. De mensen die dat regelmatig doen, hebben een dikke kans last van hun nek te krijgen.
- Datzelfde geldt voor hen die te vaak hardnekkig zijn. Hardnekkig is synoniem aan stijfkoppig, dat weer gelijk staat aan eigenwijsheid. Eigenwijsheid betekent zichzelf iets wijs maken, tegen beter weten in handelen en is dus het tegenovergestelde van wijsheid. Deze mensen weten dat ze fout zitten, maar houden toch vast aan hun eigen domme principes. Verwar eigenwijsheid niet met eigenzinnigheid. Eigenzinnigheid komt van binnen uit en er is een intrinsieke motiverende zingeving, terwijl eigenwijsheid alleen maar gebaseerd is op ongepaste trots.
Termen als hardnekkigheid en stijfkoppigheid slaan de spijker op de kop. Deze eeuwenoude uitdrukkingen in ons taalgebruik zijn spontaan ontstaan vanuit de ervaringen van mensen met klachten, pijn en ziekten. In die tijd dacht men meer (bio)logisch en minder wetenschappelijk. En we weten dat de wetenschap bewijst wat de weetschap al lang weet !
We kunnen onze nek laten masseren tot we een ons wegen, we kunnen onze nekspieren dag in dag uit rekken en strekken, we kunnen onze nek keer op keer laten kraken wat een kortstondige verlichting geeft en we kunnen blijven oefenen op een betere uiterlijke houding, maar zolang wij onze innerlijke houding ten opzichte van onszelf niet veranderen, blijven deze nekklachten terugkomen.
Een interessant verschijnsel dat vooral de vrouwelijke patiënten nogal eens benoemen, is dat ze in ogenschijnlijke ontspannen omstandigheden toch met opgetrokken schouders zitten. Ze corrigeren zichzelf dan, maar binnen een minuut zitten ze weer met die schouders tussen hun oren.
En dat blijft natuurlijk net zolang duren totdat ze het eigenlijke, onderliggende probleem voor zichzelf hebben opgelost. Opgetrokken schouders duiden op onzekerheid, een gevoel van minderwaardigheid en faalangst. Men trekt niet alleen de schouders op, maar ook het hoofd in om zich zo klein mogelijk te maken.
Een persoon die zich laat zien, die de kop boven het maaiveld uitsteekt en die trots op zichzelf is, loopt, zit en staat met opgeheven hoofd, de schouders naar achteren en de borst vooruit en dat doet zij of hij dan van binnenuit.
Dus kunnen deze patiënten beter aan hun negatieve zelfbeeld werken dan al die (para)medici bezoeken, die hun klachten alleen maar symptomatisch behandelen.
In bovenstaand kader is de locatie van het ik-gevoel interessant. Zoals bekend wordt verondersteld manifesteren zich onze gevoelens zich in ons lichaam. De locatie van het ik-gevoel is midden op het borstbeen, daar waar men naar toewijst als men naar zichzelf wijst. Ook de plaats waar de orang oetan met zijn vuisten op slaat, als hij wil laten weten wie er de baas is.
Dus, als je jezelf laat zien, dan beweeg je met de borst vooruit. Als je daar tegenover je ik-gevoel wegstopt, jezelf klein maakt of ontkent, dan gaan de schouders naar beneden en naar voren. Daardoor ontstaat een verhoogde spanning op de nek-schouderspieren.
Kortom, werk met zorg aan jezelf in plaats van de ander(en) werk te bezorgen!